Ze houdt zich in, ik (helder) voel het en ik zie het aan haar gezicht dat ze zich aan het opvreten is. Ze zegt: Ja, maar het duurt al zo lang en ik moet het toch gewoon doorvoelen en klaar. Elke keer hetzelfde liedje met m’n moeder.
Ik glimlach, want ik ken haar ondertussen al een tijd en op dit moment is ze erg hard voor zichzelf. Het moet goed zijn, het moet klaar zijn, het mag er eigenlijk even niet zijn. Ze weet dat haar moeder haar reflecteert, triggert en dat het niet persoonlijk is. Maar toch, op sommige momenten is het gewoon heel lastig om eruit te komen. Alweer een trigger denkt ze bij zichzelf…
Ze wil er vanaf wat begrijpelijk is, maar….
Zo werkt dat niet
Ik vraag haar naar de gebeurtenis en ze vertelt dat haar moeder niet naar haar luistert wanneer ze zegt dat ze niet mee naar huis mag. Ze heeft al meerdere keren ‘nee’ gezegd en ze begon zich langzaam op te vreten. Waarom luistert ze nou niet???
Wel even een belangrijk punt, haar moeder zit in een verzorgingstehuis en gaat achteruit.
! Er zit dus in dit geval een groot verschil tussen grenzen aangeven aan iemand die helemaal bij de les is en in dit geval aan haar moeder waar er niet altijd heldere momenten meer zijn! Dat kan dus een verschil in communicatie betekenen. Neemt niet weg dat de trigger hetzelfde blijft om mee te werken.
Ze wil door
Eigenlijk wil ze naar het punt waar we altijd op uitkomen: de release van de opgebouwde spanning en dat heerlijke gevoel van rust, ruimte en heling. Dat voelt zo ontspannen en ruimtelijk, je voelt gewoon dat ‘het’ oplost, opruimt en heelt. Maar wil je daar komen, dan moet je geen stappen overslaan.
Een mooi verschil tussen ‘wijs’ weten en voelen. Want je kunt wel ‘denken’ hoe het moet, maar als je niet voelt wat jouw lichaam aanreikt, komt er ook geen heling en ontlading waarna je jezelf weer goed voelt.
Ze voelde vooral veel boosheid. Boosheid naar haar moeder, maar ook naar zichzelf toe. Ze wilde al naar het punt van de ontlading, maar ik vertelde haar dat je geen stappen, gevoel en emoties kunt overslaan in je lichaam. Die boosheid moet eerst gevoeld worden voordat je weer rust kunt vinden in jezelf. Dus wat er zich ook aan dient, alles moet ervaren worden. Dat betekent niet dat je altijd hoeft te weten waar het vandaan komt. Dat zou ons hoofd/ego wel willen, maar dat is in veel gevallen ook helemaal niet nodig. Je kunt werken met wat er op dat moment opkomt.
Terug naar de start
We kijken elkaar aan en lachen. De nodige humor is altijd al lekker ontladend in onze sessies en ze zucht. Ja Yvonne, daar heb je me weer! Ze lacht en begint langzaam te zakken.
We beginnen bij stap één en ze zegt: Oja het verandert gelijk al, er komt stroming en ze is weer bewust van zichzelf hoe hard ze is geweest en dat ze even vergeten was om voor zichzelf te zorgen vanaf het begin. Maar nu kan ze weer glimlachen, we vervolgen de andere stappen en er komt een diepe zucht.
Wanneer ik weer vraag om terug te gaan naar het moment waar haar moeder vroeg of ze mee naar huis mocht en ze na drie keer ‘nee’ gehoord te hebben toch door ging…
was er geen trigger meer!
Ze is opgelucht en blij dat we dit samen konden doen. Ze kan heel veel zelf en soms is het gewoon even te zwaar, teveel en is het oh zo fijn om samen te praten en te helen. Dankbaar is ze en ik voel me ook dankbaar. Dit verwarmt mijn hart altijd, wanneer ik zie en voel dat iemand voor zichzelf zorgt en doet wat goed voelt, dat iemand haar hart volgt, ook al is dat soms doodeng.
We kijken elkaar nog aan, glimlachen en dat gevoel is verder onbeschrijfbaar en heel warm!
Liefs en fijne dag!
Yvonne van Alphen
