Ik zit voor mijn laptop te bedenken waar deze week mijn blog over mag gaan. Meestal voel ik in de energie aan wat een mooi thema is voor deze week.
Dat typ ik uit en deel ik op Facebook, Instagram, LinkedIn en iedereen die aangemeld is voor mijn blogs & tips.
Maar er komt niks…
Ik zit nog steeds en geniet van de stilte en de rust. Ik heb heerlijke sessies gedraaid en het is allemaal wel goed zo. Geen moeten, geen haast, oh ja, nog wel even een blog schrijven… Ik heb die afspraak met mezelf gemaakt dus hij gaat er komen, daar vertrouw ik op. Ik begin alvast met typen en tot zover kwam er geen onderwerp en misschien is dat gelijk een goed onderwerp. Hebbes!
Het zijn fases
Wat gebeurt er met jou wanneer je iets even niet weet, of niet op kunt lossen? Wil je alles weten en oplossen? Vroeger zat ik ook in die fase.
Alle informatie maar opslurpen om vervolgens alleen maar meer te willen. Het spirituele ontdekken is zo reuze-interessant. Tot dat ik ontdekte dat er fases voorbij kwamen waarin het leek alsof ik alles kwijt was, wat ik tot nu toe geleerd had. In die fases wilde ik het liefste dat de wereld, het leven, voorbij ging om daarna juist te ervaren dat alles wat ik wel geleerd had juist een plekje had gekregen. En dat ik verder was in mijn ontwikkeling dan vroeger. Juist het moment waarin je denkt ‘help ik sta stil, help er gebeurt niks’, is belangrijk. Kun jij jezelf toestaan om even stil te staan, te groeien, niks te weten en weer herboren te worden? Of ren je maar door in de hoop dat je ‘het’ vindt in de toekomst? ‘Het’ vind je overigens in jezelf en dat is een prachtige Innerlijk reis. Het informatie slurpen stopte en ik ging alles zelf voelen.
Spirituele honger, fictie of realiteit?
Wat ik zie gebeuren om mij heen, is dat steeds meer mensen ook honger hebben in het spirituele stuk. Alles willen leren en gelijk willen toepassen. Heerlijk die leergierigheid! En daar werk ik het allerliefste mee. Maar voor mij is het ook gelijk een reminder om duidelijk te maken dat iets pas gaat werken wanneer je gaat voelen in plaats van weten, én dan juist die rust kunt nemen en een stapje terug kunt doen voordat je jezelf voorbij loopt. In stilte zijn met jezelf, want dan komt pas echt datgene wat voor jou bestemd is. Degenen die met mij werken, weten en voelen dat het zo werkt.
Als je weet hoe het werkt, hoef je ook niet 100 keer om bevestiging te vragen of mijn aansteker nou blauw of geel is. Dan ervaar je dat hij blauw is en dan heb je je eigen bevestiging gevoeld en dus gegeven. En diegenen die mij kennen, weten dat ik kritisch ben op het stuk ‘practice what you preach’!
Ik heb nog een tastbaar voorbeeld. Dan vraag je je niet af of engelen bestaan dan zie je ze zelf. Zoals er een prachtige engel verscheen rond 2017 en mij hielp met het channelen van boodschappen. Ik kreeg dat als een soort teletekst te zien tot ik de hulp niet meer nodig had. Het leukste was nog dat ik haar naam googelde en er stond: ‘Dit is de engel van communicatie’ Humor!! Ik bedoel, dat kun je never verzinnen. Dat is wel gelijk een super zweverig voorbeeld natuurlijk. Magisch en mooi, maar ik deel graag nog een meer dagelijks voorbeeld.
Vandaag had ik een heel fijne sessie, het ging over haar leven en struggels. Ze vertelde dat, toen ze in de leeftijd zat rond een jaar of 12, ze steeds bozer en verdrietiger werd op de kerk. Daar moest ze altijd heen van haar moeder. Stomme kerk dus!
Op het moment dat ze ging voelen onder begeleiding waar nou het knelpunt zat, voelde ze dat het niet om de kerk ging, maar om haar moeder die haar dingen liet doen die zij niet wilde doen.
100 andere mensen hadden kunnen zeggen, ‘maar dat gaat niet over de kerk maar over je moeder’, maar omdat zij dit nu zelf voelde, was de kerk klaar en kon het gesprek naar haar moeder, waar haar werkelijke knelpunt zat.
Anders had ze altijd de twijfel gehouden of het nou over de kerk gaat of wat anders, of de verkeerde de ‘schuld’ gegeven.
De projectie was bijna opgelost, want uiteindelijk ging het ook niet over haar moeder maar over dat zij zelf keuzes moest maken en zelf moest bepalen. Iets met grenzen en nee zeggen, dat herken je vast wel 😉 .
De reden waarom dit zo duidelijk naar voren komt tijdens een sessie is juist omdat ik elke dag mezelf in het hier en nu houd. Elke dag een stapje terug of eigenlijk blijven staan. Bij elk gesprek even ademen en voelen. De woorden en oplossingen komen dan vanzelf.
Van paniek naar rust
Je leest nu heel mooi dat ‘het’ even niet weten ook rust kan geven in plaats van paniek. Maar misschien vindt jouw ego dat jij alles moet weten. Leuk en aardig en ook dit is een mooi voorbeeld dat je alleen maar kunt ervaren om te weten dat het zo werkt. Even een stapje terug, even niks, even niks weten, rust en dan weer vooruit.
Wat is er nu in jouw leven gaande waar je het liefst antwoord op wilt of wat je nu direct wilt oplossen? Parkeer dat even vijf minuten voor jezelf (dat doet al wonderen). Schrijf daarna op waar jouw knelpunt precies zit.
Doe eens even helemaal niets en kijk dan wat er komt! Je kent dat wel, dat je niet op een naam van een persoon of film kan komen, je denkt shit en nu? Dan vergeet je het even en poef daar is de naam! Voilà, probeer dit dus ook met jezelf!
Fijne dag en liefs,
Yvonne van Alphen
