Ik was in de sauna een uur hier vandaan en ik kom iemand tegen uit Made. Verrek, denk ik bij mezelf, jou ken ik. Ik spreek hem aan, we kletsen even en zeggen gedag.
Ik dacht bij mezelf, wat leuk en lang geleden.
Twee weken later
Ik loop hier in Made in het bos. Ik hoor de vogels om mij heen en ik voel de wind zachtjes waaien over mijn gezicht. Wat is het mooi hier in de groen en bruinige herfstkleuren! Ik loop langs het water en zie de weerspiegeling van de bomen. De natuur gaat in rust, ik ga zelf in deze tijd ook meer in rust.
Een stukje verderop staan ‘mijn’ oplaadbomen. Bijna elke dag voel ik even met mijn handen aan de boom en leun ik even tegen ze aan. Daar ben ik weer, zeg ik 😉 en er begint warmte te stromen door mijn lichaam heen. Ik verbaas me soms nog hoe helend de natuur kan zijn. Het ontladen en opladen door daar even te zijn, te voelen en ervaren.
In de verte zie ik iemand aan komen lopen en ik voel in mijn buik en hart een teken. Dat is hij weer, dat is grappig en toevallig denk ik bij mezelf. Ik loop naar hem toe, glimlach en zeg hey! Dat is ‘toevallig’! Hey ja zegt hij haha, zo komen we elkaar in de sauna tegen een uur verder op en nu hier gewoon in Made in het bos. Wat toevallig….
Dan is er een reden voor zegt hij
We raken aan de praat want we kennen elkaar van zo’n 16 jaar geleden vanuit de toenmalige vriendengroep. Ik vraag hoe het met hem is en hij vraagt wat voor werk ik doe. Een beetje heen en weer zo. Ik vertel hem dat ik therapeut en coach ben en ik voel hem zakken waardoor hij zich veilig voelt en begint te vertellen.
Over dat hij altijd anders was, andere blik, over farmaceutische industrie, over toevalligheden die dan gewoon een teken zijn voor hem en de onrust in zijn hoofd en de wil om te weten wie hij eigenlijk is en wat hij nog mee draagt van vroeger tot nu. Ik glimlach van binnen, want ik weet dat hij aan het ontwikkelen is richting wie hij werkelijk is. Op ontdekkingsreis.
Dan gaat het dieper en over de zelfmoord van zijn vader en dat hij hem gevonden heeft. Ik schrik ervan, want jeetje wat heftig! Ik luister en knik en luister en slik.
Hij zegt: ja misschien kan jij wel iets voor me betekenen. En ik weet: ja dat kan. En ik vraag hem om rustig ons gesprek te laten bezinken, het is nogal wat zo even in het bos waar een heel gevoelig gesprek uit voort vloeit.
En dan komt de ‘toeval’ weer. Ik zeg tegen hem: joh laat ons gesprek lekker even bezinken en mocht het zo zijn dat ik komende weken vanzelf bij je op pop van hey misschien een goed idee om aan mezelf te werken bij Yvonne… dan neem je gewoon contact met me op en kunnen we eens kijken voor je.
We zeggen gedag en ik voel in mijn hart voor hem een hart onder de riem. Jeetje. Ik laat het zakken en loop mijn ronde af door het bos. Relativerend ook wel van hoe het leven kan zijn, hoe snel het ook voorbij kan zijn en hoe belangrijk het is om samen te praten, delen, verbinden en genieten van alles, nu! Want je weet niet wat er morgen komt.
Zoveel hoef je niet te doen
Dit vind ik nou weer een mooi voorbeeld van hoe het universum werkt. Het gaat vanzelf en helemaal wanneer je je bewust bent van wat je manifesteert en vraagt voor jezelf. Hoe helder je daar in bent.
Elkaar zo tegenkomen is niet toevallig, dat gebeurt zo omdat het zo mag zijn. Wat de uitkomst daarna ook is.
Ik zeg altijd wel dat wanneer je iets wilt, je ook actie mag ondernemen. Tuurlijk, anders gebeurt er ook niks. Maar de eerste stap vanuit jouw intentie en wat je wilt diep van binnen, daar begint het. En de rest gaat vanzelf en je voelt dan vanzelf wat je mag doen.
Bedankt voor het lezen!
Voel jij dat het tijd is voor actie en ben je benieuwd of je bij mij aan het juiste adres bent? Bekijk dan deze video:
Wil je meer van dit soort video’s zien? Kijk dan op mijn YouTube kanaal.
Liefs,
Yvonne van Alphen
