Als ik mijn blog heb geschreven dan deel ik dat altijd met een paar dierbare mensen om mij heen. Een lieve client die al heel wat jaren bij mij is, een lieve vriendin en Marian mijn VA.
En juist door wat ik schrijf te delen, ook met jou, waarna ik dan via de mail of social weer fijne berichten ontvang van “wat een fijne blog”, “ga je blogs bundelen tot een boek”, “wat leer ik veel van jou”, wat ik zo enorm waardeer en fijn vind, zet het mij aan het denken hoe fijn het is om dingen te delen met elkaar.
Niet meer zoals vroeger, voor goedkeuring, maar vanuit mezelf om te inspireren.
Hoe ik vroeger was
Dat doet me denken aan hoe ik vroeger zelf was. Ik was aan het overleven, omdat ik dacht dat ik al mijn boontjes zelf moest leren doppen. Hierdoor ging ik veel te veel over mijn eigen grenzen en dacht ik dat ik dat moest doen, omdat dat zo hoorde. Al had ik er een gruwelijke hekel aan, dat zo te doen zoals iedereen dat deed. Ik had toen al een hele eigen wijze van omgaan met mensen, dieren, natuur enzovoorts. Maar ik stond dus op standje ‘ik moet alles zelf kunnen, onafhankelijk zijn en het vooral alleen kunnen’.
De middenweg
Vanuit een stuk van vroeger ‘Ik kan het niet’ naar ‘Ik kan alles zelf’. Maar daar is ook nog een middenweg in te vinden. Wat je nu veel ziet, is vrouwen vol in hun mannelijke energie, gas erop, actie en door door door, in plaats van in hun eigen zachtheid te zakken en te ontvangen wat nodig is.
Sinds ik die middenweg voor mezelf heb gevonden tussen geven, nemen, ontvangen en delen, voelt het zoveel fijner om iets wat ik dan vanuit mijn hart schrijf te delen met jou. Zonder iets terug te verwachten, gewoon omdat het zo voelt. Ik leer ervan, jij leert ervan. Hoe mooi is dat?
Vooral dat stuk van het samen doen. 90% van mijn klanten zitten op, of hebben op het stuk van overleven gezeten. Ze voelden zich alleen waardoor ze dachten dat ze alles zelf en alleen moesten (kunnen) doen. Zelfs hun hele leven werd gevormd door binnenuit op een manier zoals zij in hun gezin ook alles alleen moest doen. Dat was iedereen zo gewend, zonder bewust te zijn van het onderliggende trauma. Maar gelukkig kan dat anders! Niet meer ‘Ik sta er alleen voor, met mezelf, mijn werk, de kinderen etc.’
Samenwerken
Dat kan zo anders, niet alleen praktisch. Want ja de discussies over wie de keuken opruimt en de vaat doet, kent iedereen wel. Maar dat er werkelijk onder schuilt: HELP! Ik heb emotionele verbinding en steun nodig… daar ben je je misschien nog niet bewust van.
Bij deze! 😀
Zo kan het ook
Het kan dus zoveel zachter en rustiger. Stress is helemaal niet nodig, ook niet met kinderen! Dat je er niet zoveel voor hoeft te doen, alleen jouw leven net iets anders inrichten en met net iets meer bewustwording dan nu. En dan hoef je dus niet ‘alles’ alleen te doen. Dat knagende eenzame gevoel te hebben dat je er alleen voor staat. Want dan kun je en leer je namelijk, hoe dat anders kan. Dat begint weer bij jezelf, daar kan ik jou weer bij helpen.
Lees hier mijn vorige blogs:
Van alleen denken te zijn, jezelf alleen voelen naar…. Jezelf happy voelen, kunnen delen en samen doen.
Wanneer je de weg inslaat naar heling, jezelf persoonlijk gaat ontwikkelen en daardoor gaat herinneren wie jij bent. Ja, ook dan ben jij diegene die jezelf mag helen, maar ook dat hoef je niet alleen te doen. Jij heelt, jij zet de stap, maar deel dat vooral bij iemand waar het veilig voelt. Dat is namelijk ook helen!
In deze podcast vertel ik je hoe ik hier ben gekomen:
Liefs,
Yvonne van Alphen
