Help schreeuwt ze
Ze zit tegenover mij en ze is moe. Een gaap komt uit haar mond. Ze lacht, maar ze is fysiek en emotioneel moe. Haar irritatie komt naar boven, omdat ze al enige tijd slecht slaapt. Ze slaapt wel in en wordt daarna wakker en is klaarwakker. Ze heeft het gevoel alsof ze helemaal niet in haar diepe slaap kan komen, en ik voel hem! Dat klopt.
Daar ligt ze dan in bed, wel lekker warm, maar ze komt niet meer in slaap. Misschien zo een beetje half half, maar dat lijkt ook uren te duren.
Wanneer haar wekker gaat denkt ze bij zichzelf: ‘zucht, gaan we weer, ga ik de dag trekken?’
Ik kijk haar aan en vraag haar wat er gebeurt met haar wanneer ze midden in de nacht wakker wordt.
Ik krijg een beeld door en ik zie, mooi we gaan op reis!
Ik vertel haar dat ik een klein meisje in paniek zie en vraag haar wat haar eerste herinnering is die dit zelfde gevoel teweeg brengt.
‘Ik zie haar zegt ze’ een klein meisje van een jaar of 3 komt tevoorschijn in de herinnering. Stikkend onder de dekens van haar bedje. Ze slaat wild om zich heen en schreeuwt het uit. Help, help! Maar het bed is zo strak opgemaakt dat ze geen uitweg kan vinden. Ze ligt helemaal onderaan bij het voeteneind en kan geen kant op. Het wordt benauwd, ze krijgt geen lucht meer en schreeuwt om hulp. Ze heeft het gevoel dat er nooit meer iemand komt, maar gelukkig komt haar moeder haar onder de verstikkende dekens vandaan halen.
Help, wat een paniek.
Trauma blijft in je lichaam tot het is geheeld
Ze heeft haar ogen nog dicht en haar neus begint te lopen, ze begint te gapen en de tranen stromen over haar wangen. Letterlijk oud zeer loslaten is wat er gebeurt.
De trigger waarom ze niet diep in slaap kan komen, komt los. Ze wordt rustiger en haar lichaam begint te ontspannen.
Ik loods haar stap voor stap door haar proces. Totdat het ‘geheeld en klaar is’.
Ze is een beetje verbaasd. ‘Jeetje’ zegt ze, ik had niet verwacht dat zoiets van toen, zoveel impact kan hebben meer dan 50 jaar later. Ik glimlach en leg haar uit hoe dat komt.
‘Trauma’ in welke vorm dan ook, verlaat je lichaam niet. Wanneer er iets gebeurt in je kindertijd waarin jouw zenuwstelsel op stand overleven komt door een vecht, vlucht, bevries, please of een shutdown te geven, dan blijft dat in jouw lichaam. En elke keer dat er een oud stuk getriggerd wordt, geeft jouw lichaam dezelfde ‘overleving’ reactie. Het is dus ook niet tijdgebonden in je lichaam, alleen het hier en nu en elke keer wanneer die trigger aangeraakt wordt, komt dezelfde respons. Totdat je heelt. En dat deed ze deze ochtend.
Ze ervaarde na de oefening die we samen deden geen fysieke reactie meer op de trigger van haar slapeloze nachten.
Waarom nu pas?
Je vraagt je misschien af waarom dit nu (pas) naar boven komt. Deze trigger speelt al langer, maar het kan zo zijn dat deze verstopt lag in haar onderbewuste en zij zich er dus niet bewust van was. Soms wel afvragend waarom ze het gevoel heeft altijd moe te zijn. Of juist altijd actief aan te staan, zonder door te hebben wat dat fysiek en emotioneel gezien voor effect heeft in haar dagelijks leven.
Nu vallen er steeds meer puzzelstukjes in elkaar doordat ze zich bewust wordt van zichzelf. Wie ze is, welke patronen ze heeft en waarom haar leven eruit ziet zoals het nu is.
Vanaf het moment dat ze koos voor zichzelf om bewust te worden van wie zij is, komen er stap voor stap dingen naar boven om te helen.
Ik hoop dat dit verhaal je geïnspireerd heeft en nieuwsgierig gemaakt heeft, om eens bewust jezelf af te vragen waarom een bepaalde situatie, die zich vaak herhaalt in je leven, gebeurt.
Kom je er niet uit, ik help je graag!
Vraag gerust een gratis sessie aan waarin ik met je mee kijk.
Ben je benieuwd waarom ik dit werk doe? Bekijk dan dit filmpje:
Liefs,
Yvonne van Alphen
